ناخن جویدن کودکان

ناخن جویدن کودکان

بسيارى از والدين زمانى كه مى بينند فرزندشان در حال جويدن ناخن هايش است ناراحت، آزرده و خشمگين مى شوند و مدام به او تذكر مى دهند كه: «ما نگران سلامتى و بهداشت تو هستيم و نمى خواهيم در آينده انگشتانى زشت داشته باشى.» بيشتر آنان بر اين باورند كودكانى كه ناخن مى جوند، دچار فشار عصبى و اضطراب  شده اند و سعى دارند با اين عمل خود تشويش و دلهره خود را كاهش دهند. آنها همچنين نگران اين موضوع هستند كه اين رفتار در كودكانشان به صورت عادتى درآيد كه در آينده به سختى بتوانند آن را ترك كنند. منظور از عادت، رفتارى مقاوم شده است كه بارها و بارها تكرار مى شود. يك عادت ممكن است گاه به عنوان يك سرگرمى و گاه به عنوان راهى براى رهايى از اضطراب هاى روزانه كودك انتخاب شود. اغلب كودكان و نوجوانان در طى دوران رشد خود، عادات و رفتارهاى گوناگونى را تجربه مى كنند كه مورد تأييد والدين و اطرافيان شان نيست؛ مثل  مكيدن شست ، انگشت در بينى كردن، مو تاب دادن، چرخيدن هاى متوالى در اتاق. آنان اين عادات را كاملاً غيرارادى و ناخودآگاهانه انجام مى دهند و به هيچ وجه قصدشان آزردن و برانگيختن ديگران نيست. در اين گونه موارد انتخاب شيوه مقابله و رويارويى با آن مشكل از اهميت ويژه اى برخوردار است زيرا مى تواند تأثير زيادى بر روند درمان يا وخيم تر شدن اوضاع گذارد.

زمانى كه دست فرزندتان به سوى دهانش بالا مى رود، دقت كنيد و محرك هايى را كه موجب اين عمل در كودك شده است بهتر ارزيابى كنيد. شايد او در همان لحظه به كارى كه بايد انجام دهد و برايش مشكل است فكر مى كند.

---

زمينه ها و رشد

از آنجايى كه والدين اين كودكان هم در دوران كودكى خود چنين عادتى داشته اند و دوقلوها نيز گاهى به طور هم زمان شروع به ناخن جويدن مى كنند، مى توان به اين نتيجه رسيد كه اين مشكل و عادت مى تواند تا حدى ژنتيكى باشد. البته بايد در نظر داشت، كودكان مقلدان بسيار ماهرى هستند و با مشاهده يكى از اطرافيان خود كه ناخنش را مى جود ممكن است تصور كنند كه اين كار خوشايند و لذت بخش است و آنان هم شروع به جويدن ناخن هايشان كنند. به همين دليل عوامل محيطى هم مى تواند در بروز اين اختلال مؤثر باشد.

تحقيقات نشان مى دهد كه تقريباً 38 درصد كودكان 6-4 ساله ناخن هايشان را مى جوند. اين عادت تا 10 سالگى به اوج خود مى رسد و در مواردى تا 60 درصد كودكان افزايش مى يابد. همچنين بيشترين ميزان ناخن جويدن در پسران 14-13 ساله (62 درصد) مشاهده مى شود. ناخن جويدن در دختران حدود 11 سالگى به بيشترين حد خود (51 درصد) مى رسد. آمارها بيانگر اين موضوع هستند كه تقريباً 20 درصد نوجوانان كماكان درگير اين مشكل هستند و 20-10 درصد اين عده نيز تا بزرگسالى عادت ناخن جويدن را حفظ مي کنند.

علل ناخن جويدن

چرا دست كودكى به سمت دهانش بالا مى رود؟ گروهى از پزشكان بر اين باورند كه هميشه علت خاصى براى عادات گوناگون وجود ندارد، بلكه گاهى آنها رفتارهاى آموخته شده اى هستند كه تنها پيامدهاى مثبت و خوشايندى براى كودك (يا نوجوان) داشته اند. مثلاً مى توانيد زمانى كه دست فرزندتان به سوى دهانش بالا مى رود، دقت كنيد و محرك هايى را كه موجب اين عمل در كودك شده است بهتر ارزيابى كنيد. شايد او در همان لحظه به كارى كه بايد انجام دهد و برايش مشكل است فكر مى كند؛ مى توانيد خيلى ملايم از او بپرسيد آيا مى داند دستش را به دهان برده است ؟

از جمله دلايل رايجى كه موجب ناخن جويدن در كودكان و نوجوانان مى شود، اينست كه بچه ها درصدد كاستن از فشارهاى عصبى و تنش هاى روزانه خود هستند. آنها از اين طريق سعى مى كنند با هيجانات و بحران هاى عاطفى درونى شان به مقابله برخيزند. از اين رو گروهى از روان شناسان بر اين باورند كه نفس «جويدن ناخن» عادتى زشت و ناپسند نيست، بلكه تنها مفرى براى رهايى از تنش و استرس در كودك است. همه ما لحظات بحرانى و ناخوشايندى را در زندگى تجربه كرده ايم و شديداً تحت تاثير شرايط ناگوار قرار گرفته ايم. براى كاستن از تنش هاى روزانه به افراد بالغ توصيه مى شود از روش هاى كاهش استرس  و اضطراب ، آرام سازى عضلانى، پياده روى، يوگا و حركات ورزشى آرام استفاده كنند. اما كودكان براى آرام سازى هيجانات تندشان روش هاى خاص خود را دارند.

گاهى والدين از خود مي پرسند چرا يك كودك بايد فشار عصبى داشته باشد. آيا مگر دوران كودكى دوران فراغت، بازى و بى خيالى نيست؟ اگر كودكى بنا به دلايلى عصبى، تندخو و پريشان شود، اين موضوع ناشى از خطا و اشتباه والدين و اطرافيان اوست؟ پاسخ هر دو سؤال «منفى» است.

دوران كودكى همچون بزرگسالى، توأم با استرس ها و فشارهاى روانى گوناگونى است. بزرگ شدن كارى بس دشوار و مشكل است. والدين نمى توانند و به عبارتى نبايد جلوى تمامى فشارها و نگرانى هاى زندگى را براى كودك بگيرند. هر كودك بايد سعى كند روشى براى كاستن از بار هيجانات و عواطف تند خود انتخاب كند كه هم موجب راحتى و آرامش خيال او شود و هم مورد قبول خانواده، اجتماع و شخصيت خود او باشد.

ناخن جويدن و راه مبارزه با آن

ناخن جويدن، يك اختلال عادتي است كه اغلب در كودكان و گاهي در بزرگسالان بروز مي كند.

افراد مبتلا به اختلال هنگام جويدن ناخن متوجه عمل خود نيستند.

بعضي از افراد مبتلا، به جويدن ناخن و بعضي ديگر به جويدن اطراف ناخن مي پردازند و عده اي نيز هر دو عمل را انجام مي دهند.

زمان شروع

اين اختلال احتمالا از 4 يا 5 سالگي شروع و در 10 تا 15 سالگي به شدت خود مي رسد و اكثر مبتلايان به اين اختلال را كودكان 9 تا 11 ساله تشكيل مي دهند.

ميزان شيوع

ميزان شيوع اين اختلال در بين دخترها بيشتر از پسرها است.

درميان بيماران عقب مانده ذهني كه از ضريب هوشي پايين برخوردارند بسيار كم ديده مي شود اما موارد شديد آن در بعضي از عقب مانده هاي ذهني كه داراي ضريب هوشي 68 به بالا هستند زياد ديده شده است.

به طوري كه بعضي از آنها آن قدر ناخن هاي خود را مي جوند كه به گوشت رسيده و از آن خون جاري مي شود. البته اكثر روانپزشكان معتقدند رابطه مستقيمي بين فشارهاي روحي و ناخن جويدن وجود دارد به عبارت ديگر با افزايش فشارهاي روحي اين اختلال نيز تشديد مي شود.

عوارض ناخن جویدن

جويدن ناخن علاوه بر صدمه زدن به صفحه ناخن و تغيير شكل آنها،، قدرت انجام دادن بسياري از كارهاي ظريف را از انسان سلب مي كند.

همچنين بزاق دهان نقش مخربي بر ناخن و بافتهاي اطراف آن داشته و رطوبت ناشي از آن مكان مناسبي را براي رشد باكتريها و قارچها فراهم مي آورد.

علل ناخن جويدن

1- عصبانيت بيش از حد كه ناشي از فشار روحي و اضطراب باشد.

2- دلواپسي و تضادهاي فكري مخصوصاً زماني كه كودك در موقعيت هاي حساس، ترس آور، بلاتكليفي و حالات هيجاني ديگر قرار مي گيرد.

3- تقليد از ديگران كه به صورت عادت درآمده باشد.

4- واكنش براي تخليه هيجانات و تمايلات ناخودآگاه فرد.

والدين براي كمك به كودك چه كارهايي بايد انجام دهند:

1- به جاي پرداختن به عمل شخص بايد به خود او توجه كرده به عبارت ديگر درمان اساسي با شناخت علل آن امكان پذير است.

2- چون ناخن جويدن ناخودآگاه و براثر فشار اضطراب است با روش هاي خوشايند فرد را از عمل خود آگاه سازيد.

3- هيجان پذيري فرد را با ايجاد بهداشت رواني در زندگي او كاهش دهيد.

4- در افراد بزرگسال سعي كنيد ريشه ناراحتي را پيدا كنيد.

5- اوقات فراغت فرد مبتلا را با فعاليت هاي مورد علاقه او پر كنيد.

6- هر بار كه فرد در ترك عادتش موفقيتي به دست مي آورد، با ابراز رضايت و خوشحالي او را به خاطر اراده اش تشويق كنيد.

والدين چه كارهايي را نبايد انجام دهند:

1- سرزنش، تهديد، تنبيه و تحقير كودك هيچ اثر درماني نخواهد داشت بلكه اين عادت را تشديد مي كند.

2- ماليدن داروهاي تلخ و بدمزه فلفل، رنگ و… براي ترك ناخن جويدن موثر نبوده بلكه با ايجاد احساس گناهكاري و اضطراب در فرد سبب مي شود بيشتر به اين عمل بپردازد.

3- در كودك ايجاد ترس نكنند زيرا اين عمل باعث تشديد ناخن جويدن و همچنين اختلالات ديگري مي شود.

جويدن ناخن به عنوان يک واکنش روانى در کودکان معمولاً در سنين ۵ـ۴ سالگى آغاز مى شود. کارشناسان علل مختلفى براى جويدن ناخن مطرح مى کنند، آنان معتقدند علت عمده جويدن ناخن دراين سن ناشى از ترس و اضطراب است .

البته ممکن است روشى براى ابراز دلگيرى ها، دلخورى ها، دلواپسى و يا جلب توجه هم باشد. هنگامى که کودک نمى تواند خشم خود را در مقابل ناکامى و محروميت نشان دهد با جويدن ناخن آرامش پيدا مى کند.

در هر صورت اين رفتار به خود فرد و يا کودک آسيب وارد مى کند و غالباً از دوران کودکى شروع مى شود و شدت خود را در دوران ابتدايى و راهنمايى نشان مى دهد و در نتيجه آثارى نظير افت تحصيلى و ياعقب ماندگى اجتماعى براى کودک به همراه دارد و لازم است والدين و اولياى مدرسه بيشتر به آن توجه کنند.

با اين همه ، ناخن جويدن يک اختلال محسوب مى شود و از بين بردن آن در دوران کودکى آسانتر است، اين مسأله ممکن است در بزرگسالى ادامه داشته باشد و به صورت عادت درآيد. کارشناسان توصيه هايى براى جلوگيرى از ناخن جويدن کودکان دارند که در زير مى آيد.

به دنبال علت ناخن جويدن کودک باشيد

هيچ گاه منتظر پاسخ کودکتان که چرا ناخن هايش را مى جود نباشيد و او را به خاطر انجام اين عمل سرزنش نکنيد، سعى کنيد هميشه به دنبال علت باشيد. توجه کنيد کودکتان درچه موقعيت هايى اين عمل را انجام مى دهد. جست وجو کنيد که چه مسأله اى باعث شده است آرامش و امنيت کودکتان را به هم بزند. آن را دريابيد، اين تلاش شما براى پى بردن به مشکل کودک و توجه به حل آن مى تواند بزرگترين گام براى از بين بردن اختلال ناخن جويدن باشد.

کوتاه کردن ناخن

کوتاه کردن ناخن‌هاى بلند به کودکان در زمينه ترک اين عادت بسيار کمک مى کند. ناخن هاى کوتاه شده کمتر جويده مى شوند، سعى کنيد هرچند روز يک بار ناخن هاى کودک را بگيريد و سوهان بزنيد.

تنبيه نکنيد

توجه کودک را از جويدن ناخن دور کنيد. کودک بايد احساس خوبى نسبت به خود پيدا کند و يا در واقع به او اعتماد به نفس بدهيد. تنبيه و شرمنده کردن کودک نه تنها به هيچ وجه اثرى در ترک اين عادت نخواهد داشت، بلکه مى تواند مشکل را تشديد کند. بويژه بچه هاى کوچکتر که نمى توانند دليل اين که انگشتانش بدمزه است را بفهمند و اين راه حل نمى تواند به آنها کمک کند.

انگشتان کودک را به کار بگيريد

سعى کنيد حواس کودک را هنگام اين عمل پرت کنيد، از او کارهايى بخواهيد که مجبور شود از انگشتانش استفاده کند مثل درست کردن يک کاردستى و يا کشيدن يک نقاشى .

ناخن جويدن ‌پاي برگه امتحان‌

خلاصه اين‌كه امتحان در خانه به عنوان يك چيز ترس‌آور و وحشتناك به بچه‌هاعرضه مي‌شود.

اين شعارها و تلقينات كم‌كم از امتحان موجود ترسناكي مي‌سازد و بعضي ازدانش‌آموزاندر برابر امتحان آنچنان حساس مي‌شوند كه ساعت‌ها قبل از امتحاناز ترسيكه دارند بي‌اشتها مي‌شوند و شب امتحان نمي‌توانند راحت بخوابند وفردي كه بدون خواب و خوراك و خسته و ترسناك آماده امتحان مي‌شود، حالشمعلوم و نتيجه كارش معين است. بيان عبارتي مثل اين جمله ناپلئون كه من ازحضور در بزرگ‌ترين ميدان‌هاي جنگ نمي‌ترسم، ولي از جلسه امتحان وحشت داشتم،ميزان ترس و اضطراب از امتحان را افزايش مي‌دهد.

كودكان مبتلا به اضطراب اغلب از ناراحتي‌هاي بدني مثل سردرد، معده درد ياخستگيشكايت مي‌كنند. سوال درباره اين نشانه‌ها و داشتن اطمينان از نبودمشكلات بسيار سودمند خواهد بود.

فرد مضطرب از آينده مي‌هراسد و اين ترس بر فعاليت او تاثير دارد و اغلبباعث‌هاي حمله‌هاي عصبي مي‌شود. شخص مضطرب هميشه در شك و ترديد به سرمي‌برد و نمي‌تواند در هيچ موردي بسرعت تصميم بگيرد؛ زيرا از اشتباه كردنمي‌ترسد و عدم تصميم را به تصميم غلط ترجيح مي‌دهد.

نقش معلمان‌

معني واقعي امتحان را بايد به دانش‌آموزان تفهيم كنيم و به عبارت ديگر بايددانش‌آموزان بدانند كه امتحان، ارزيابي از ميزان پيشرفت تحصيلي آنان است.به وسيله امتحان مشخص مي‌شود دانش‌آموز چه مطالبي را آموخته است و از تركيبآموخته‌هاي خود چه مسائلي را مي‌تواند حل كند يا به كشف چه مطالب تازه‌ايمي‌تواند برسد.

از همان كلاس اول ابتدايي كودكان را تشويق به امتحان دادن بكنيم. آنان راترغيب كنيم خود را بيازمايند تا بفهمند چقدر از مطالب جديد را آموخته‌اند.آنچه مي‌بايست بيشتر مورد توجه اوليا و مربيان قرار گيرد، ميزان تلاشكودكان و نوجوانان است، نه صرف نتايج حاصل از انجام آزمون‌هاي مختلف.همواره شايسته است با درك صحيح از ماهيت تفاوت‌هاي فردي و شناخت درست ازويژگي‌هاي ذهني، رواني و جسمي دانش‌آموزان، از مقايسه بي‌مورد كودكان بايكديگر اجتناب ورزيم و رقابت‌هاي فردي و گروهي را صرفا در شرايط عادلانه وبا در نظر گرفتن تفاوت‌هاي فردي و فراهم ساختن محيطي صميمي و دوست‌داشتنيايجاد كرد.

براي كاهش اضطراب ناشي از امتحان، علاوه بر داشتن انتظارات معقول از كودكانو نوجوانان، تشويق نقاط مثبت و توانمندي‌هاي آنها، تقويت اعتماد به نفسايشان و سرانجام فراهم كردن آرامش خاطر آنان، شايسته است بر تلاش هرچهبيشتر كودكان و نوجوانان در حد توانشان تاكيد كنيم تا تسلط بيشتري بر موضوعمورد نظر داشته باشند. بديهي است هرچه با تسلط بر موضوع درس، آمادگي ذهني ورواني بيشتري براي آزمون داشته باشند، اضطرابشان كمتر خواهد بود.

خوب است پيش از امتحانات اصلي، از امتحانات فرضي و آزمايشي به منظورآشناسازي دانش‌آموزان با سوالات و نحوه امتحان استفاده كرد.

بايد از برگزاري امتحانات بسيار سخت اجتناب كرد و در طراحي سوالات نيز بايداكثريت متوسط دانش‌آموزان را در نظر گرفت.از برگزاري امتحانات با وقت بسيار اندك بايد اجتناب كرد.

انتظارات و توقعات والدين و معلمان از دانش‌آموزان بايد متناسب باتوانايي‌ها و استعدادهاي آنها باشد.

از مقايسه كردن دانش‌آموزان با همديگر بايد اجتناب كرد، در صورت لزوم هرفرد با خودش مورد مقايسه قرار گيرد.

بايد به دانش‌آموزان توصيه كرد با آمادگي بيشتري در جلسه امتحان حاضر شوندو كمتر به اهميت امتحان فكر كنند و امتحان را صحنه مبارزه و جنگ در نظرنگيرند.

بايد ترس از شكست را از دانش‌آموزان دور ساخت.از آنجا كه اضطراب امتحان با عزتنفس رابطه معكوس دارد، بايد عزت نفسدانش‌آموزان را افزايش داد.

از طرح سوالاتي كه كاملا جنبه حفظ‌كردني دارند، حتي‌الامكان بايد اجتناب كرد.

معلم توانا و دلسوز بخوبي مي‌داند هرگونه تهديد، تحقير و تنبيه، اضطراببچه‌ها را بيشتر مي‌كند و در عوض چهره گشاده و متبسم معلم، صداي آرام وجملات دلنشين واطمينان‌بخش او مي‌تواند اضطراب آنها را كاهش داده، اعتمادبه نفسشان را تقويت كند.

معلم با چند جمله كوتاه، همراه با شوخ‌طبعي مي‌تواند آرامش رواني را به همهدانش‌آموزان ارزاني دارد.

معلم مهربان با چهره‌اي گشاده سعي مي‌كند عوامل مخرب و اضطراب را از جلسهامتحان دور سازد.از آنجا كه عدم توجه و تمركز نقش مهمي در اضطراب امتحان دارد، لذا آموزشاين مساله توسط والدين و معلمان از همان اوايل كودكي ضروري است.

بهتر است اگر دانش‌آموزي در امتحاني نمره مناسب يا قبولي به دست نياورد بهروحيه او آسيب نرسانيم و با روش‌هاي ارتباطي درست كمكش كنيم كمبودها ونقائص خود را جبران كند. اگر روحيه او را خراب كنيم، در واقع سرمايه اصلياو را كه براي انجام هركاري امري ضروري است از او گرفته‌ايم.هدف امتحان بايد ارزيابي دانسته‌هاي دانش‌آموزان باشد و نه نادانسته‌هاي آنها.

دانش‌آموزاني كه داراي اضطراب هستند و علائم اضطراب در حركات آنان رابشناسيم و در چاره‌انديشي مناسب براي آنها بكوشيم.

والدين هم مي‌تواننداوليا بايد توجه داشته باشند كه فرزندان نبايد به علت درس خواندن و نمرهبيست گرفتن وسيله تفاخر والدين قرار گيرند. متاسفانه رفتار بعضي از والدينبيانگر اين موضوع است كه كودكان خود را وسيله رقابت (چشم و هم‌چشمي)‌ باديگران قرار مي‌دهند، هرگز نبايد فرزندان خود را با فرزندان ديگران بسنجيمو به برتري آنان افتخار كنيم.والدين بايد بدانند كه كودكان نزديك امتحانات معمولا دچار نگراني و تشويش مي‌شوند. لذا بايد با كمك معلمان از تشويش و نگراني آنان بكاهيم و نگذاريماين تشويش به ترس از امتحان تبديل شود. والدين با اميد و اميدوار كردنكودكان مي‌توانند آثار ترس از امتحان را از بين ببرند.

محيط خانه و جو عاطفي حاكم بر آن بايد دور از تنش‌هاي عاطفي و مشاجره واختناق باشد.

در ايام امتحانات بهتر است رفت و آمدهاي خانوادگي و فاميلي تا حد امكانكنترل شود، حتي‌المقدور بهتر است از رفتن به مهماني يا مهماني دادن اجتنابشود، در ضمن نبايد به بهانه امتحان، كودكان و يا نوجوان در خانه تنهاگذاشته شوند.

اثرات منفي اضطراب امتحان در كودكان‌

اضطراب ناشي از امتحان نه تنها باعث مي‌شود دانش‌آموزان نتوانند با مهارت وسرعت مناسب فكر كنند و پاسخ‌هاي مطلوب را ارائه دهند، بلكه آرامش روانيآنها را نيز به مخاطره مي‌اندازد. بسياري از اختلالات رواني و بيماري‌هايجسماني در كودكان و نوجوانان ناشي از يك منبع قوي اضطراب است.كودكاني كه خيلي مضطربند، شايد موقعيت‌هاي مبهم را خطرناك و تهديدآميزتفسير كرده و باعث اضطراب بيشتر مي‌شوند. همچنين تحققات زيادي اين نكته راتاييد كرده كه علت عمده دقت عملكرد اين است كه افراد داراي اضطراب امتحاننمي‌توانند به بخش‌هاي مرتبط با تكليف توجه كنند و افكار نامربوطي بهذهنشان خطور مي‌كند كه مانع از پيشرفت آنها مي‌شود و اضطراب پيش از امتحانبه سراغشان مي‌آيد. بسياري از افراد شب امتحان خوابشان نمي‌برد. اين شيوهتا خود جلسه امتحان ادامه دارد. بعضي‌ها حالشان بهم مي‌خورد و برخي مريضمي‌شوند. اضطراب افراد را اوقات تلخ‌ بار مي‌آورد. ناسازگاران كودكان ورفتار ناخوشايند آنان در مواردي ناشي از اضطراب و جستجوي زمينه وشرايط برايپناه است.

آيا ناخن جويدن شايع و متداول بشمار مي آيد؟

ناخن جويدن عادتي متداول است ولي معمولا يک مشکل جدي براي کودکان بشمار نمي آيد. اين عادت بيشتر در دوران جواني و بلوغ ديده مي شود زمانيکه نيمي از تمام کودکان تا اندازه اي ناخن هايشان را مي جوند.

چه مشکلات و عللي باعث ايجاد اين عادت مي شود؟

اکثر کودکاني که ناخن خود را مي جوند هيچ مشکلي ندارند. در بعضي موارد خود ناخن جويدن ممکن است ايجاد مشکل نمايد.

مانند: 1- عفونت باکتريال 2- ايجاد زگيل اطراف ناخن  3- خون ريزي 4- آسيبهاي دائمي و مزمن ناخن ها .

چرا کودکان ناخن هاي خود را مي جوند؟

بعضي از عللي که باعث مي شوند کودکان ناخن هايشان را بجوند شامل موارد زير است: 1- استرس و نگراني 2 – تقليد از ديگر کودکان 3- يک مرحله تغيير از مکيدن شست 4- وجود ناخن هايي که به درستي آراسته نشده اند مانند ناخن هاي بلندي که احتياج به کوتاه کردن دارند.

  چطور مي توانيم عادت ناخن جويدن را در کودکان از بين ببريم؟

در درمان اين عادت بايد به علت آن توجه کنيم. اگر کودک شما تحت فشارهاي روحي و عصبي فراواني قرار دارد سعي کنيد اين فشارها را کم و يا تعديل نماييد. بطور مثال  سعي کنيد شرايط و موقعيت هايي را که کودک شما در آنها دچار اضطراب و نگراني مي شود مانند خستگي، تماشاي يک برنامه مهيج يا درمانده شدن از انجام تکليف را بشناسيد و از بين ببريد و يا انها را به حداقل ممکن برسانيد.

کوتاه کردن ناخن هاي بلند به کودکان در ترک اين عادت بسيار کمک مي کند. با صاف کردن لبه ناخن (مثلا با سوهان) ناخن باعث اذيت کودک شما نمي شود.

توجه کودک را از جويدن ناخن دور کرده ، سعي کنيد تا کودک احساس خوبي نسبت به خودش پيدا کنيد يا درواقع به او اعتماد به نفس بدهيد.

تنبيه و شرمنده کردن کودک به هيچ وجه اثري درترک اين عادت نخواهد داشت. اگر کودک شما کمي بزرگتر شده و درصدد است با استفاده از دستکش يا استعمال محلول هاي تلخ و بد مزه بروي انگشتان اين عادت را ترک نمايد نبايد اجازه دهيد تا از اين روشها استفاده کند. تنها تصميم کودک شماست که براي از بين بردن اين عادت کارساز خواهد بود .

 آيا با بزرگ شدن کودک اين عادت با او خواهد ماند؟

بيشتر کساني که ناخن خود را مي جوند  در نهايت آنرا ترک خواهند کرد. بيشتر از 75 درصد از کساني  که ناخن هايشان را در دوران جواني مي جوند تا سن 35 سالگي آنرا ترک ميکنند.